ในสังคมปัจจุบันที่หลายคนต้องปากกัดตีนถีบดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด ความมีน้ำใจกลับลดน้อยถอยลงทำให้คิดถึงแต่ตัวเองมากขึ้น การแบ่งปันความสุขให้แก่ผู้อื่นเริ่มเบาบางลง แต่สัจธรรมทั้งหลายย่อมแสดงให้เห็นถึงเหรียญสองด้านเพราะในความมืดมิดอีกด้านหนึ่งก็มีความสว่างสาดแสงส่องอยู่เสมอ หรือแม้แต่ความน่ารังเกียจขยะแขยงน่าหดหู่ ก็ยังมีความงดงามความหวังแฝงเร้นอยู่ในนั้นเช่นกัน อย่างเช่นสตรีท่านหนึ่งที่ผมจะเขียนถึงในฉบับนี้ ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเธอก็ตาม

ตอนเย็นเหมือนทุก ๆ วันที่ผมต้องใช้เวลาอยู่บนท้องถนนขณะกลับบ้าน ผมเปิดฟังวิทยุรายการหนึ่งที่ลูกชายของผมเปิดฟังอยู่เป็นประจำ ขณะที่ผมขับรถไปส่งเขาที่มหาวิทยาลัยทุกเช้า ในช่วงที่ดีเจเปิดโอกาสให้บุคคลทางบ้านโทรศัพท์เข้ามาขอเพลง สตรีที่ผมกล่าวไว้ตอนต้นก็โทรเข้ามาพร้อม ๆ กับคำทักทายระหว่างดีเจและเธอ ใจความสรุปว่าเธอขอเพลง “คนรักกัน” ของใครผมก็ไม่ทราบ แต่หลังจากที่ขอเพลงแล้ว ดีเจในรายการก็ถามว่ามีประสบการณ์อะไรเกี่ยวกับเพลงนี้บ้างหรือไม่ช่วยเล่าให้ฟังหน่อย เธอตอบว่าไม่มีหรอกค่ะเพียงแต่ว่าปัจจุบันนี้คนเห็นแก่ตัวเองมากขึ้น ไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่รักกันก็ยังสามารถทำให้อีกคนเสียใจ และก็จะโทษว่าเป็นความผิดของอีกฝ่ายอยู่เสมอ ไม่ค่อยมีใครมองเห็นตัวเองเลยว่าแท้ที่จริงแล้ว ความทุกข์ความสุข ความดีความเลว เกิดขึ้นได้จากตนเองเสมอไม่ต้องรอให้ใครกระทำหรอกถ้ารักใครสักคนทำไมไม่ทำให้เขามีความสุข คนรักกันต้องไม่ทำให้อีกคนต้องเสียใจใช่ไหมคะ ผมฟังเธอพูดจบพร้อม ๆ กับยอมรับนับถือความคิดของเธอด้วยใจจริง ๆ

อย่างที่บอกล่ะครับ ในที่สุดแล้วไม่ว่าโลกใบนี้จะเป็นเช่นไร จะสดใสน่าอยู่หรือหดหู่น่าตายก็ขึ้นอยู่กับว่า เรากำลังคิดและทำอะไรอยู่ ทำแค่เพื่อตัวเองและไม่ต้องสนใจคนรอบข้างและโลกใบนี้เลย หรือเราต้องสนใจเพื่อนมนุษย์และโลกใบนี้เพราะพวกเราทุกคนต้องร่วมกันใช้อากาศ และธรรมชาติในการดำรงอยู่ไม่ใช่หรือครับ หรือมีใครบอกว่าไม่จำเป็นเพราะวันนี้ติดต่อที่อยู่บนดาวอังคารไว้แล้วบ้างครับ

ชโลทร ศิวารัตน์
บรรณาธิการบริหาร