“The Smashing Machine ตำนานเครื่องจักร สังเวียนเดือด” คือผลงานแนวชีวประวัติที่หยิบยกเสี้ยวชีวิตของ ‘มาร์ก เคอร์’ นักสู้ MMA ระดับตำนานผู้ปรากฏชื่อบน UFC Hall of Fame มานำเสนอในรูปแบบ Mockumentary ที่มีกลิ่นอายความเป็นสารคดี เสริมด้วยดนตรีประกอบที่เร้าอารมณ์ ยกระดับความเข้มข้นของการต่อสู้ทั้งในและนอกสังเวียน ช่วงระหว่างที่เคอร์รุ่งขีดสุดสู่วันที่ร่วงสุดขีด

มองจากโครงสร้าง The Smashing Machine นับว่าเป็นอีกหนึ่งผลงานแนวชีวประวัติที่น่าสนใจในแง่การต่อสู้นอกสังเวียน ออกหมัดพอให้มีตุบตับ มุ่งเน้นไปที่พาร์ทดราม่าเป็นหลัก ทั้งปัญหาการเสพติด ผลการแข่งขัน เรื่องความสัมพันธ์ และการลุกขึ้นมายืนอีกครั้ง เปิดโอกาสให้ตัวละครและคนดูได้ร่วมสำรวจความหมายของการพ่ายแพ้ ในวันที่เกือบทุกคอนเทนต์บนโลกใบนี้พร่ำสอนให้เราต้องชนะอยู่เสมอ ผ่านการแสดงของ ‘ดเวย์น จอห์นสัน’ ชายที่มักเป็นตัวเองอยู่เสมอในผลงานทุกเรื่องที่เขาแสดง แต่เรื่องนี้ ‘ดเวย์น (เดอะ ร็อค) จอห์นสัน’ สลัดความเป็นตัวเอง ไม่ได้แสดงแบบเล่นใหญ่ไฟกระพริบ แต่สวมบทบาทเป็น ‘มาร์ก เคอร์’ ได้อย่างแนบเนียนและน่าเชื่อถือ ไม่ว่าจะเป็นมูฟเมนต์ น้ำเสียง แววตา 

ฝั่งนักแสดงสมทบ ‘เอมิลี บลันท์’ ในบท ‘ดอว์น สแตบเลส’ แฟนสาวของเคอร์ นับเป็นเรื่องน่าเสียดายที่ผู้สร้างได้นักแสดงมากฝีมือมาร่วมงาน แต่กลับสร้างตัวละครมิติเดียวมาให้เธอเล่น ขณะที่นักสู้ MMA ในชีวิตจริงอย่าง ‘ไรอัน เบเดอร์’ ในบท ‘มาร์ค โคลแมน’ เพื่อนสนิทของเคอร์ กลับฉายแสงการแสดงได้โคตรดี สร้างเคมีร่วมกับ เดอะ ร็อค จนเราเชื่อหมดใจว่าพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกันจริง ๆ 

สำหรับภาพรวมของ The Smashing Machine แม้จะเป็นการหยิบยกชีวประวัติของนักสู้สายออกหมัด แต่เนื้อหาการต่อสู้หลัก ๆ กลับเน้นไปที่สังเวียนจิตใจมากกว่า คู่ขนานไปพร้อมจังหวะการเล่าที่ไดนามิกแบบราบ อาจเพราะคงคอนเซ็ปต์ Mockumentary ระหว่างดูจึงสัมผัสถึงมวลความพีคหรือขึ้นลงใด ๆ ไม่ได้เลย เหมือนผลงานเรื่องนี้เป็นการปูสตอรี่ให้ ‘เดอะ ร็อค’ คัมแบ็คอีกครั้งในฐานะนักแสดงขายฝีมือ คู่ขนานไปกับการอุทิศตนและน้ำใจของนักกีฬาในวงการสังเวียนเดือด

The Smashing Machine อาจไม่ใช่ภาพยนตร์สำหรับคอหนังแอ็กชันสายออกหมัดซัดเดือด แต่หากคุณมองหาหนังดราม่าชีวประวัติที่ดูเพลิน มีความเข้มข้นพอประมาณ และพร้อมกับการแสดงที่น่าประทับใจของ ‘ดเวย์น (เดอะ ร็อค) จอห์นสัน’ ภาพยนตร์เรื่องนี้ถือว่าตอบโจทย์อย่างแน่นอน