“28 Years Later - 28 ปีให้หลัง เชื้อเขมือบคน” คือผลงานลำดับที่ 3 ในแฟรนไชส์ ‘28’ และถือเป็นผลงานเรื่องล่าสุดของผู้กำกับ ‘แดนนี บอยล์’ และมือเขียนบท ‘อเล็กซ์ การ์แลนด์’ สองผู้สร้างที่แท็กทีมกันกลับมาสานต่อเรื่องราวที่พวกเขาได้เริ่มต้นไว้ในรูปแบบไตรภาคจบ ว่าด้วยเรื่องราวหลังการแพร่ระบาดของ Rage Virus ที่แปรสภาพผู้ติดเชื้อให้กลายเป็นพาหะนรกสุดขีดคลั่งไปทั่วอังกฤษภายในระยะเวลาเพียงไม่กี่วินาที 

28 ปีให้หลัง ประเทศอังกฤษกลายเป็นสถานที่กักกันโรคที่ชาวโลกตัดขาด เหล่าผู้รอดชีวิตเพียงหยิบมือจึงรวมกลุ่มกันเพื่อสร้างชุมชนพร้อมตั้งกฎเหล็กเฉพาะตัวขึ้นมาใหม่ ท่ามกลางเหล่าผู้ติดเชื้อที่ ณ บัดนี้ เวลาล่วงเลย เชื้อกลายพันธุ์ ลุกลามเกินกวาดล้าง

28 Years Later คือผลงานที่ทั้งหน้าหนังและตัวอย่างบิ้วอัพให้เรารู้สึกว่า รสชาติความบันเทิงของมันคงระทึกขวัญ ชวนลุ้น และโหดแบบถึงใจไปกับการเอาตัวรอดตามสไตล์หนังซอมบี้ 4x100 ซึ่งผลลัพธ์ที่ออกมาหาได้แตกต่างไปจากที่เราคาดหวังไม่ แถมนำเสนอออกมาได้ดีมาก ใครจะไปคิดว่าฉากอัลฟ่าซอมบี้ยืนนิ่งธรรมดา ๆ บนเนินกว้างจะสร้างมวลอันน่าสะพรึงได้ถึงขนาดนี้ แถมซีนไล่ล่ายังชวนบีบคั้นทางอารมณ์ เพียงแต่สิ่งที่ทำให้เราประทับใจในหนังเรื่องนี้ขึ้นไปอีกขั้นคือการที่ทีมผู้สร้างซ่อนแก่นเรื่อง ‘จดจำเอาไว้ว่าเราทุกคนต้องตาย’ เอาไว้จากตัวอย่างได้อย่างแนบเนียน บอกเล่าผ่านมุมมองของตัวละคร  ‘สไปค์’ (อัลฟี วิลเลียมส์)

สไปค์ คือเด็กชายอายุเพียง 12 ปี เขาเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้หลังการแพร่ระบาดของเชื้อนรก เขาอาศัยอยู่บน Holy Island เกาะเล็ก ๆ ที่ปลอดภัยจากเหล่าผู้ติดเชื้อ วันหนึ่งสไปค์และ เจมี (แอรอน เทย์เลอร์-จอห์นสัน) พ่อของเขา ทั้งคู่ออกเดินทางสู่แผ่นดินใหญ่เพื่อออกล่าตามประเพณี อันเป็นจุดเริ่มต้นของการเรียนรู้ปรัชญาเกี่ยวกับชีวิต เกิด เจ็บ และตาย  แปรเปลี่ยนจาก Auteur Horror สู่ Coming of Age แบบกลาย ๆ พาตัวเองก้าวออกไปไกลกว่ากรอบของหนังซอมบี้ได้อย่างลงตัวและสวยงาม

28 Years Later จึงไม่ใช่แค่การกลับมาสร้างสรรค์ความบันเทิงเพื่อเอามันส์ของสองผู้ให้กำเนิด เพราะนี่คือ ‘มรณาผลงาน’ ที่ส่งสาส์นถึงเหล่าคนดูว่าความตายคือสัจธรรมที่มิอาจเลี่ยงได้อย่างแท้จริง